Afgelopen weekend had ik de eer een mountainbike tocht te mogen maken met de Heeren van het Goede leven. Niet in Frankrijk dit keer, maar in Hives, vlakbij La Roche en Ardennes in België.
Vrijdagmiddag sta ik klaar voor vertrek. Mijn vrouw en zoon gaan alvast de deur uit, want ze moeten op tijd zijn voor de avondvierdaagse. Wel jammer dat ik juist de laatste avond van zijn allereerste avondvierdaagse mis. Ik zal op afstand trots moeten zijn. Ik geef ze allebei een dikke kus en knuffel en daar gaan ze. Tring!, gaat de fietsbel. Ik hoor mijn zoon tot ver in de straat praten tegen mijn vrouw. Mooi stel.
Vijf minuten later stopt een auto voor de deur. Johan stapt met een grote glimlach uit zijn auto. Klaar voor?, vraagt hij. Zeker!, antwoord ik.
We pakken mijn spullen, praten wat over wat ik allemaal mee heb en ik geef ook Walter een hand, die inmiddels ook komt aanlopen. We zetten mijn mountainbike op de fietsendrager, naast de mountainbike van Johan.
Wacht even, mountainbike? Ja, het wordt een weekend mountainbiken. Stiekum zie ik er best een beetje tegenop, omdat mijn mountainbike al zeker een jaar niet meer de schuur uit is geweest. De week voor vertrek heb ik hem helemaal gepoetst, nagekeken en opnieuw in de olie gezet. We vertrekken. Ik ga heerlijk achterin zitten. Hier kan ik lekker luisteren naar wat Walter en Johan zeggen en me er alleen mee bemoeien als ik er zin in heb. Heerlijke positie. Ik bemoei me af en toe met de muziek en lach mee om hun grappen.
Twee en een half uur later komen we aan in La Roche en Ardennes. La Roche is een mooi dorpje in de Ardennen dat goed draait op alle toeristen die zich daar komen vermaken. Op het plein in het dorp eten we een aangebrande pizza met een La Chouffe op het terras, maar na een dag werken en een autorit van twee en een half uur smaakt ze alsof ik op een terras in Italië zit.
…na een dag werken en een autorit van twee en een half uur smaakt ze alsof ik op een terras in Italië zit.
Tijdens het eten zien we verschillende anderen van de groep die ook arriveren. Sommige moeten nog eten, anderen zijn al klaar. Iedereen is om een eigen tijd richting La Roche gereden. Als we uit gegeten zijn rijden we naar Hives. Een hele lange klim volgt vanuit La Roche tot in Hives. Daarna gaat de weg weer naar beneden. Na een bocht rechts en links zien we een villa liggen. Zou het hier zijn? Het enorme hek schuift langzaam open. Aan de andere kant van het hek staan al 4 auto’s geparkeerd. Glunderende gezichten kijken onze kant op. We zijn er.
We gaan de auto uit en ik heb meteen mijn eerste biertje te pakken. Na de rondleiding door deze prachtige villa kies ik een bed en zet ik mijn fiets in de tuin. Johan staat inmiddels te vissen met Jeroen. Ik ga erbij zitten. Hij heeft meteen een forel te pakken. Na enig overleg besluiten we de forellen toch weer terug te zetten. De avond eindigt laat met veel bier, goede gesprekken en gezamenlijk zingen.
Naar bed. Lekker slapen. Nog een appje aan mijn vrouw. Morgen gaan we op pad.
Zaterdagmorgen staan we rustig aan op en ontbijten met een glas melk en boterhammen met ei. Ook is er koffie. En dan heel langzaam begint het zenuwachtige gedrentel van iedereen weer. Bidons vol. Wel of geen ondershirt? Welke bandenspanning? Heeft er iemand imbus sleutels mee?
Het grote hek schuift open.
Weer dat zenuwachtige gedrentel. ‘Ik pak nog even mijn….’ , maar dan gaan we ook echt.
Meteen hoor ik dat mijn mountainbike meer geluid maakt dan zou moeten. Hij rammelt aan alle kanten. Zelfs mijn stadsfiets maakt niet zo’n herrie. Na de lange en snelle afdaling naar La Roche stop ik toch even om mijn fiets te checken. Mijn wielen zitten vast, mijn ketting loopt goed en mijn remmen werken goed. Ook schakelen is geen probleem. Dan zal het wel gewoon herrie zijn. Here we go! Na wat zoeken naar route 1 rijden we het dorp uit en meteen linksaf, recht omhoog. Wat een fantastische weg. De weg stijgt enorm snel en trekt de groep op een lint. Het is meteen serieus fietsen. Boven aangekomen wachten we even op elkaar om vervolgens tot de ontdekking te komen dat het nog niet klaar is.
De weg gaat linksaf het bos in, naar een bospad en opnieuw enorm stijl omhoog. Hier is mijn eerste aanraking met de losse keien die de komende uren mij hele lijf zullen teisteren met gebonk, geschud en glijen. Bijna boven valt de groep stil. Achter ons hebben we ratelen van materiaal gehoord. Iemands ketting is er af gelopen. We lopen een stuk naar een open plek en wachten. Een van ons is erg misselijk van de inspanning en moet even op een steen gaan zitten en na vijf minuten gaan we weer op pad.
Ik voel mijn hoofd bonken. Toch een biertje teveel gedronken gisteravond. Het blijkt een goede voorbode van wat ons te wachten staat die dag.
Steile klimmen, steile afdalingen waarop we enorme snelheden behalen op losse keien en onverharde paden en grote plassen. Als we afdalen klinkt het alsof mijn hele fiets uit elkaar kan vallen. Het geluid is enorm hard en de combinatie met mijn onzekere mountainbike rit maakt, dat iedereen mij voorbij stuift en ik elke keer als laatste beneden kom.
Voorzichtig. Niet vallen hier. Als ik hier val, doet dat echt heel zeer. Ziekenhuis waarschijnlijk. Mijn hoofd maakt overuren. Ik vervloek mezelf. Stomme lul.Wat heb je hier te bewijzen?
Als ik op de weg rijd op mijn racefiets, heb ik controle en zet ik alles uit. Geen angst. Angst is gevaarlijk. Maar hier in de bossen rond La Roche, kan ik de angst niet uit zetten. Het lukt me niet. Het is een prachtige tocht, maar ik moet me focussen op het pad, de keien en mijn fiets. Vooral niet vallen.
En dan ineens rijden we La Roche weer binnen. We rijden het plein op. 10 mannen onder de moddervlekken zoeken een terras om te eten. Op het terrasje waar de zwaluwen over onze hoofden scheren komen we weer een beetje tot leven. Ik althans. De rest is ogenschijnlijk nog erg fit. Ik bestel omelet fromage. De rest pasta carbonara. Wanneer mijn omelet komt, blijkt dat de pasta carbonara is verandert in een frietje stoofvlees. Ook lekker. Er wordt goed gegeten en de borden gaan leeg. Ik krijg weer een beetje energie.
‘Mannen, gaan we nog een rondje?’, klinkt het.
Niemand durft nee te zeggen volgens mij en zo zitten we na een heerlijke lunch allemaal weer op de fiets en gaan we vanuit het dorp weer recht omhoog een minuscule weggetje in. Route 4. Het stijgingspercentage op mijn Garmin gaat naar 18%, 19,5… ik stop met kijken. Wat een steile puist zeg. Ik ben ergens achteraan gestart aan de klim en langzaam veeg ik wat mannen op. Ze klampen aan. Sommigen rijden mee, anderen kiezen, net als ik, hun eigen tempo. Het is fijn om te merken dat ik nog steeds goed in een eigen tempo kan klimmen. Als de klim maar lang genoeg is en de ondergrond verhard. dat geeft vertrouwen voor de Mont Ventoux in augustus.
Boven wachten we tot de groep weer compleet is. En dan gaan we weer de onverharde paden op. Omhoog, naar beneden, lange afdalingen. Ze wisselen elkaar allemaal af. Na een flinke onverharde klim komt Alex paars aangelopen boven en geeft Boris aan dat hij het genoeg vind. Hij kiest de kortste weg naar de villa in Hives en als Alex opgeknapt is gaan we verder. Na een lange heftige klim komen we tot het besef dat het niet zo slim is geweest om Boris alleen naar het huis te laten fietsen. Gelukkig blijkt ons pad de verharde weg te kruisen en vegen we Boris weer op.
Na een kort overleg besluiten Jeroen en Arjan de route af te maken. De rest besluit rechtstreeks naar de villa in Hives te rijden. Er ontstaat een korte discussie over de te volgen route. Iedereen, waaronder ik, is moe en wil zo snel mogelijk naar huis. Maar de opvatting over de te volgen route verschilt nogal. We besluiten éen route te volgen en rijden in rustig tempo naar Hives. Eenmaal aangekomen bij de villa, gaat het hek langzaam open. Jeroen en Arjan zijn al thuis.
De route was dus korter dan onze rechtstreekse route naar huis. We zetten de fietsen tegen de muur en we ploffen allemaal in het gras met een biertje en watermeloen. Ik besluit een selfie te maken. Ik schrik van de foto die ik gemaakt heb.
Ik zie eruit als een lijk. Mijn huid is geelwit, ik heb paarse lippen en ingevallen ogen. Ik stuur mijn familie een berichtje dat ik weer terug ben.
We besluiten boodschappen te gaan doen voor een barbeque vanavond. Met zijn vieren halen we voor dik 200 euro aan bier en vlees. Als we terugkomen maken we de barbeque aan. We drinken en eten tot laat. Er worden veel persoonlijke verhalen uitgewisseld.
En dan, midden in de nacht, houdt Boris zijn boekpresentatie. Hij heeft een boek geschreven met zijn verhaal over de reis naar Mont Ventoux vorig jaar, met de Heeren van het Goede Leven.Het boek is vormgegeven door zijn broer. Hij leest het voor. Een prachtig verhaal. En breekt. Walter neemt het lezen van hem over.
Als ik aan het einde van zijn verhaal om me heen kijk, zie ik dat ik niet de enige ben waarbij de tranen over zijn wangen gaan.
Proosten, napraten en dan is het tijd om te gaan slapen.
Zondags staan we op tijd op. We gaan kanoen. De heren die zaterdags hebben gegolfd gaan vandaag ook mee. Het blijkt een prachtige kanoe tocht te zijn over de Ourthe. De tocht kent zijn einde in La Roche, waar we zingend la Chouffe nuttigen. Nog even eten en dan gaan we weer naar huis.
Eenmaal thuis mijn mountainbike schoongemaakt en ketting ingevet. Bij het invetten zie ik dat mijn ketting gebroken is. Hij zit bij 1 schakel nog maar aan één kant vast. Ik ben zaterdag door het oog van de naald gekropen.
Wat was het een heerlijk weekend vol indrukken. Vol drank, gezang, vissen en afzien.
Bedankt mannen, tot de volgende keer!